Çağla Canbaz Sarsıntı felaketini duyar duymaz herkes üzere ben de bölgeye gitmek bir şeylerin ucundan İnegöl Escort tutmak istiyordum Lakin nasıl Bir sanatçı bu türlü bir durumda ne yapabilirdi Sanatın sırası mıydı Evet felaketin birinci ânında canları kurtarmak öncelikti Sonra korunaklı bir çadır sıcak bir çorba mühimdi Nilüfer Escort Ve en az bunlar kadar kıymetli bir öteki şeyin de sanat olduğunu bölgeye gittiğimde kendi gözlerimle gördüm Yıkıntılar ortasında kayıplar vermiş bu kentin insanlarının umut etmeye muhtaçlığı vardı Bu umudu Osmangazi escort karşılayacak şey ise sanatın muazzam gücüydü
Oyuncular Sendikası Hatay da
Depremin akabinde ülkece keder çaresizlik öfke hisleri ortasında gidip geldiğimiz birkaç haftanın akabinde Oyuncular Sendikası nın davetine rastladım Bölgede dayanışma Yıldırım Escort için sanatsal atölyeler ve şovlar düzenleyebilecek istekli eğitmenler arıyorlardı Nihayetinde sanatın sırası gelmişti Çocuklarla müelliflik atölyesi yapabilmek için çabucak müracaatta bulundum ve çok süratli bir dönüş aldım Böylelikle bölgeye gidecek Biga Escort birinci gruba dahil oldum Takımda her biri kendi alanında uzman oyuncular performans sanatkarları ve müzisyenler vardı Nasıl bir program yapabileceğimizi konuşup planladıktan sonra psikososyal eğitim aldık Birkaç gün sonra İstanbul ve Eskişehir grubu olarak yola çıktık Hatay Samandağ a gittik
İBB nin kurmuş olduğu çadır kentte bize ayrılan çadırlara gece geç saatlerde vardık Sonraki sabah yakın etraftaki çadır kentlerde şov ve atölyeler düzenlemek için yola çıktık İşte birinci o sabah geçtiğimiz yollarda yıkımın boyutunu gördüm ve dehşete düştüm Antakya savaştan geriye kalmış bir kent üzereydi Birçok bina yıkılmış yıkılmayanlar ağır hasarlı bütün meskenler terk edilmişti Neredeyse her caddede her sokakta benzeri manzara Burası nasıl toparlanacak diyordum kendime Burası nasıl yine ayağa kalkacak Hayat nasıl tekrar canlanacak Buradaki beşerler nasıl hayata tutunacak Çocuklar nasıl büyüyecek gençler nasıl hayata atılacak Zihnime hamle eden soruları sonrasında yanıtlandırmak üzere rafa kaldırdım ve Şu an burada biz neler yapabiliriz sorusuna odaklandım O denli ya biz dayanışma için gelmiştik
Çocukları organize etmek zorlayıcıydı
Oyuncular Sendikası ile gün içinde farklı çadır kentlere gittik Çocuklarla ritim müelliflik atölyeleri yaratıcı drama çalışmaları gerçekleştirdik Farklı atölyeleri eş vakitli yaparak farklı yaş kümesi çocuklara tıpkı anda ulaşabildik Birtakım çadır kentlerde Ulusal Eğitim e bağlı eğitim devam ediyordu Çocukların sınıfları kreşleri oyun alanları ve öğretmenleri vardı Bu üzere alanlarda atölye yaparken mevcut imkânlardan yararlanabiliyorduk Birtakım çadır kentlerde ise bölgede yaşayan hatta sarsıntıdan etkilenmiş öğretmenler istekli olarak eğitim veriyorlardı İstekli öğretmenler atölyelerimiz için bize ellerinden gelen dayanağı sunuyorlardı Lakin ne yazık ki kimi çadır kentlerde ya da kente uzak köylerde eğitim büsbütün durmuştu Burada çocukları organize etmek zorlayıcıydı
Çocuklardan bir kısmı liseye geçiş imtihanları için dertliydi test kitaplarına ulaşmakta ya da çalışacak alan bulmakta zorlanıyorlardı Farklı kentlerde üniversite okuyan gençlerin bir kısmı ise online eğitim nedeniyle memleketlerine dönmüş çadır kentlerde yaşamaya başlamıştı koşullar el verdikçe derse katılıyorlardı Evet koşullar ne olursa olsun eğitime devam etmek mühimdi Bunu söylemek kolay Rutinlere devam etmek travmayla başa çıkmayı kolaylaştırıyordu Bu da işin bilimsel kısmı Âlâ lakin liseye üniversiteye geçiş imtihanlarına girerken KPSS ye girerken ya da üniversite bitirme tezi verirken buradaki gençler öteki kentlerle eşit koşullarda mı değerlendirilecekti Sorular yeniden akın akın geliyordu Sonra dedim kendime sonra Artık buradayım ne yapabilirim
Depremden beri birinci sefer güldüm
Deprem bölgesinde yapacağımız atölyeleri konuşurken bölge halkının buna ne derece hazır olduğunu bilmiyorduk Bu nedenle eğitimleri genel olarak çocuklar için planlamıştık ve o kısım çok verimli geçiyordu Lakin hem Eskişehir hem İstanbul grubu bir ortaya gelip konuştuğumuzda akşam saatlerimizi bayanlarla drama ve müelliflik atölyeleri yaparak verimli hâle getirebileceğimiz konusunda hemfikir olduk Bayanlar atölyelere aralı yaklaşsalar da katıldıktan kısa bir vakit sonra buzlar kırılıyordu Birlikte geçirdiğimiz birkaç saatlik o atölyede inançlı bir alan yaratıyor öyküler yazıyor oyunlar kuruyorduk Tüm gün gerek çocuk ya da yaşlı bakımıyla gerek çadır hijyenini sağlamakla uğraşan bayanların başlarını biraz olsun diğer bir noktaya çevirmeleri kendilerini güzel hissettirmişti En çok duyduğumuz cümleler şöyleydi Depremden beri birinci sefer güldüm birinci sefer diğer bir şey konuştum
Atölyeleri öğrenen yetişkin erkeklerden de kendileri için atölye yapılması talepleri gelmişti Aslında bölgede yaşayan çabucak herkesin sanatla yeterli olma hâline gereksinimi vardı Besin barınma hijyen eğitim gereksinimi kadar konuşma anlatma bağ kurma ve umut etme muhtaçlığı da elzemdi buranın insanı için Ve sanat bunların hepsini karşılayabilme gücüne sahipti Sanatla güzelleşme hâli devam ettirilmeliydi
Siz de mi gideceksiniz
Bölgeye istekli olarak gelen gruplar dönüşümlü olarak kalıyorlardı Ve her takım ayrıldığında bölge insanı için hüzünlü bir vedalaşma yaşanabiliyordu Zira beşerler çok fazla kayıp yaşamıştı Bir kişiyi daha kaybetmek istemiyorlardı Bize en çok sorulan soru Siz de mi gideceksiniz oluyordu Siz de mi Zira herkes gidiyordu Birilerinin kalması gerekiyordu burada tıpkı kendileri üzere Tam da bu his durumundan ötürü orada sürdürülebilir projelerin olması kıymetliydi Eğitimin atölyelerin aktifliklerin sistemli devam etmesi lazımdı Kalıcı bir güzelleşme hâli için kalıcı olmak gerekiyordu tahminen de Oyuncular Sendikası bölgedeki bu tecrübelerden yola çıkarak sürdürülebilir projeler üretmeye başladı Ayrıyeten bölgeye gezici sanatçı ve eğitmenler göndermeye devam ediyor Aslında sanatın her alanında gönüllüye sürekli ihtiyaç var Bu yazıyı okuyup ne yapabileceğini düşünüyorsan emin olabilirsin orada sana çok gereksinim var
Geri döneceğiz
Bir haftalık gezici aktiflik ve atölyelerimizin akabinde dönme vakti gelmişti İtiraf edemesek de buraya alışmıştık ve dönmek hüzünlü hissettiriyordu Otobüsümüzle yıkıntıların ortasından geçerken bir duvar yazısı gördüm Geri döneceğiz diyordu Bu yazıyı daha evvel toplumsal medyada görmüştüm Yöre beşerinin iç sesi olarak yorumlamıştım Sarsıntıdan sonra öteki vilayetlere göçen ve geri dönmek isteyenlerin niyetiydi bu cümle Lakin artık anlıyorum ki bu cümle tıpkı vakitte dışarıdan gelen biz gönüllülerin de kalbinden geçen dilekti Çoğumuz buraya geri dönmek istiyorduk Biz öbür kentin insanları buradaki yıkıma şahit olup burayı nasıl gerimizde bırakabilirdik ki Biz bu ülkenin sanatkarları buradaki acıları görüp nasıl sırtımızı dönebilirdik Hepimizin ortak bir dileği vardı artık Geri döneceğiz Eski hoş günlere bir ortada olma hâline sıcak yuvalı kentlere geri döneceğiz